Asık Suratlı İnsanlar Ülkesi

Bir yolcu gelse İstanbul'a,

Bir yolcu gelse İstanbul'a,

Fark edecektir adım attığı anda,

Kimse gülmez burada.

Hoşa gitmez bu eda!

Ne kadar çabalasa da yabancı

Alamayacaktır geri karşılığını

Ne bir gülümsemenin, ne bir teşekkürün,

Suratsızdır buranın insanı.

Kapıyı tutsan birine

Geçer kapıdan öylesine

Sanki der; "Küçük insan çekil!"

"Senin yerin benim yanım değil!"

Yol versen dar bir sokakta,

Karşıdan gelen arabaya,

Yanından geçecektir hızla,

Bakmaz sana asla, yol onun nasılsa!

Garip olan şudur ki;

En güzel manzarada,

Kimse bakmaz dışarıya,

Gözler cep telefonunda

Gelse yemeğin en lezzetlisi

Ya da çalsa coşkulu bir parça

Kimse karşılamaz mutlulukla,

Değer mi bunlar sırıtmaya!!!!

Çıkar karşına belki, gerçekten belki,

Bir has Anadolu çocuğu,

Şükranla karşılar gülümsemeni,

Gözlerini öne eğer çoğu.

Havasından mı suyundan mı bilinmez,

Buradakileri hiçbirşey mutlu etmez.

Kimse harcamaz çaba,

Basitçe; mutlu olmaya.

Aşık Sersem derki; İstanbul'da olsan da tek

Önemli bir erdem nezaket

Yok oluyor soyu tükenerek,

İçten gülümseyen kadın ve erkek.

Et teşekkür gözünle,

Rahatsız etme kimseyi bile bile

Söndür sigaranı yanına gelince biri

İşte böyle karşılarız medeniyeti.